چراغ سیـاه تنهایی را در اتاقم نهاده ام
وتــــاریکی و تنـــهایی فضای اتاقم را پــــوشانده
سالهـــاست که دیــگر صدای خودم تنـــها صدای ماندگار گشتـــه
زمـــزمه های لـــرزان و اشک هــای ریزان
دیــگر حتی نعـــره هــایم شنیــده نمی شود
بـــه انتــــظار نشستـــه ام امــا از انتظار خسته ام
مــــرگ نیز مــــرا لایق بـــردن نمی دانــــتد
به کجـــــا پناه ببــرم